W dniu 6 grudnia 2018 r. przedstawiona została opinia Rzecznika Generalnego TSUE w sprawie C‑566/17 (Związek Gmin Zagłębia Miedziowego w Polkowicach przeciwko Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony został przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który rozpatrywał sprawę dotyczącą odliczenia VAT przez Związek Gmin Zagłębia Miedziowego w Polkowicach od wydatków związanych ze świadczeniami dokonywanymi w odniesieniu zarówno do działalności gospodarczej, jak i działalności niemającej charakteru gospodarczego. Co istotne, chodziło tu o wydatki dokonywane przed 1 stycznia 2016 r., a zatem przed wprowadzeniem tzw. prewspółczynnika VAT (art. 86 ust. 2a ustawy o VAT).
Sąd zawiesił postępowanie i zwrócił się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym: „Czy art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112 […] oraz zasada neutralności VAT sprzeciwiają się praktyce krajowej polegającej na tym, że przyznaje się pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług wykorzystywanych zarówno na potrzeby transakcji podatnika objętych zakresem zastosowania VAT (opodatkowanych i zwolnionych), jak i będących poza zakresem zastosowania VAT, w związku z brakiem w ustawie krajowej metod i kryteriów podziału kwot podatku naliczonego w odniesieniu do ww. rodzajów transakcji ?”.
W swojej opinii Rzecznik zaproponował, aby Trybunał udzielił następującej odpowiedzi na ww. pytanie prejudycjalne:
– Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że wymaga ona, aby sąd krajowy w postępowaniu dotyczącym podatnika takiego jak Związek Gmin Zagłębia Miedziowego w Polkowicach dokonał wykładni prawa krajowego w możliwie najszerszym zakresie w sposób gwarantujący, że odliczeń dokonuje się wyłącznie w odniesieniu do tej części podatku naliczonego, która obiektywnie odzwierciedla zakres, w jakim wydatki powodujące naliczenie podatku służyły celom działalności gospodarczej tego podatnika.
– W wypadku nieokreślenia we właściwych przepisach jakiejkolwiek metody obliczania należnej kwoty podatku właściwe organy podatkowe powinny pozwolić danemu podatnikowi na skorzystanie z wybranej przez niego metody, pod warunkiem że metoda ta – biorąc pod uwagę charakter wykonywanej działalności gospodarczej – jest odpowiednia, aby obiektywnie odzwierciedlić zakres, w jakim wydatki powodujące naliczenie podatku służyły celom działalności gospodarczej, opiera się na obiektywnych kryteriach i wiarygodnych danych oraz umożliwia właściwemu organowi zweryfikowanie prawidłowości jej stosowania.
– Sąd krajowy może być zwolniony z obowiązku interpretowania prawa krajowego zgodnie z prawem Unii wyłącznie w sytuacji, kiedy wykładnia ta prowadziłaby do naruszenia zasady, zgodnie z którą podatek powinien być określony w prawnie wiążących przepisach dostępnych podatnikom z wyprzedzeniem w sposób, który jest wystarczająco jasny, precyzyjny i wyczerpujący, tak aby dany podatnik mógł przewidzieć i określić należną w danym momencie kwotę podatku na podstawie tekstów i danych, do których ma lub może mieć dostęp. Miałoby to miejsce, gdyby przepisy te skutkowały niepewnością co do należnej kwoty podatku lub gdyby nakładały lub zwiększały tę kwotę z mocą wsteczną.
