W wyroku z 4 lipca 2023 r. (sygn. akt SK 14/21) Trybunał Konstytucyjny (TK) zakwestionował konstytucyjność - art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 70).

Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej spółki Zakłady Tłuszczowe „Kruszwica” S.A. (obecnie Bunge Polska sp. z o.o.) o zbadanie zgodności art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 1a ust. 1 pkt 2 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844) z art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji, TK orzekł, iż:

- art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 70) jest niezgodny z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

- art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy traci moc obowiązującą po upływie 18 (osiemnastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepis, na którego niekonstytucyjność wskazał TK, zawiera definicję « budowli » dla celów poboru podatku od nieruchomośi. Ona dawna budził on jednak wiele wątpliwości interpretacyjnych głównie z tego względu, iż odsyłał on do przepisów prawa budowlanego.

W praktyce zatem o przedmiocie opodatkowania podatkiem od nieruchomości w dużej mierze decydują przepisy pozapodatkowe.

Wskazane orzeczenie TK może oznaczać zatem « podatkową rewolucję » w zakresie podatku od nieruchomości.